Het andere Buenos Aires

Daar stond ik dan in de hal van de luchthaven van Buenos Aires met links van mij een kartonnendoos (fiets) en rechts een geruite zak gevuld met fietszakken. In het grote plan dat opgeborgen zat ergens in mijn hersenpan, was de volgende stap: "fiets monteren". Na enige rondvraag kreeg ik hiervoor de toestemming van een zichzelf zeer serieus nemende assistentmanager compleet met badge, dasspeld, jeugdpuisten en roos in het haar. Evenwel diende het te gebeuren onder toezicht van een knorrige politieman met een grijns die in de betere politiefilm furore zou maken. Ik sloeg een zucht van opluchting, doe ik wel vaker, daar het monteren vlekkeloos verliep.
Daar stond ik dan in de hal van de luchthaven met een bepakte fiets. Het plan in mijn hoofd dicteerde als volgende stap: "luchthaven verlaten". De dame aan de infobalie, die trouwens al het goede dat ik gelezen had over Argentijnse vrouwen bevestigde, beschikte slechts over een toeristische map van het centrum. Het centrum was 30 km verderop. Eenvoudig te bereiken via de autopista doch verboden voor fietsers. Ik haalde diep adem, dat doe ik ook nogal eens, en vertrok noodgedwongen langs de enige andere baan. Met de hulp van 14 mannen, 9 vrouwen, 4 kinderen en 1 onbepaald iemand bereikte ik enkele uren later een punt dat op de toeristische map stond. De armtierige, badende in penetrante rioolgeur en vuile achterbuurten van groot Buenos Aires, deze hel van de have-nots, de gordel van ellende uit de wereldbankrapporten maakten een diepe indruk op mij. Later vernam ik van ingewijdenen dat deze wijken bekendstaan als minder veilig. Al een geluk dat ik mijn helm op had!!!
Langsheen brede lanen, pleinen met geraffineerde elegantie, pareltjes van huizen uit de belle époque die maar al te vaak schuil gaan onder reusachtige schreeuwerige uithangborden, zette ik de zoektocht verder richting overnachtingplaats. De drukke chaotische metropool die te lijden heeft onder de tand des tijds ademde een onvervalste nostalgische charme. Ik daarentegen massa koolmonoxide. Van een goed georganiseerd verkeer is geen sprake en iedereen probeert hoe dan ook door te komen waar hij heen moet. Alles zat muurvast, er onstond een oorverdovend getoeter voor, achter, links en rechts van mij. Het hoogtepunt als fietserke uit België, was ontegensprekelijk het oversteken van de "Avenida 9 de Julio". Deze breedste laan ter wereld (125m breed /22 rijvakken) werd destijds door megalomane dictators gebouwd.
Hier ben ik dan nu bij vrienden (Mariela /Luis - Arg.) van vrienden (Manu - Arg.) van vrienden (An -Bel.) van vrienden (Wendy en Wauter -Bel.) en kan tevreden besluiten - DAG 1 : MISSIE GESLAAGD -