La Plaza

Uruguay is een gek land, dat heeft het gemeen met andere landen. Tot daar geen probleem. Maar het alarmpeil der redelijkheid lijkt mij ruimschoots overschreden als je iedere inwoner ganser dagen ziet rondezeulen met een thermosfles vol heet water, de bijhorende lemen mok (kalebas) gevuld met yerba maté en een zilverkleurig pijpje (bombilla). Het drinken van dit bitter goedje is een uiterst sociaal gebeuren dat op elke plek en op elk ogenblik van de dag kan plaats vinden. Tijdens het wachten op de bus, in de winkel, gedurende het werken of al gezellig keuvelend op een bankje van de plaza. Op die laatste plek, de plaza dus, neem ik tijdens mijn doortocht altijd de tijd voor een praatje. De bekomen informatie is steeds relevanter en interessanter dan datgene een reisboek aanreikt.
Wat hou ik toch van die vredige plaza´s. Elke zelfrespecterend stadje heeft er één, soms niets meer dan een veredeld grasveldje. Meestal met een fontijn, en kiosk, enkele oude ombu bomen (die botanisch gesproken eigenlijk struiken zijn) en een standbeeld van één of andere historische indianenverdelger, slavenhandelaar of andere dief van de grond en leegmaker van de schatkist . Heerlijk die plaza´s waar heden en verleden elkaar de hand reiken. Mede door de vele nog in gebruik zijnde aftandse oldtimers snuif ik er de zoete sfeer op van een ver verleden en word vervat door de rust die voelbaar aanwezig is.
Zo ook op een lome namiddag, ondertussen alweer enkele dagen geleden, waar de discussie op de plaza aldaar ging over de installatie van de eerste verkeerslichten. Je moet weten dat verkeerslichten in Uruguay uitzonderlijker zijn dan de vrouw-met-de-baard, dan de koe met drie koppen. De enkele grootsteden buiten beschouwing gelaten natuurlijk. Het was alleszins een boeiend tafereel op het plein.
Genietend van de prille lente zet ik ondertussen, optornend tegen de strakke beukende wind, mijn tocht gestaag voort. Over de uitgestrekte glooiende pampa, waar alomtegenwoordig extensieve veeteelt wordt bedreven en de koeien lijken te filosoferen over de zin van het grazen. En met de Gauchos (pezige veeboeren van Spaans-Indiaanse afkomst die leren paardrijden voordat ze kunnen stappen) als fanatieke supporters. Fijne kerels trouwens die Gauhos. Zo bezorgden ze mij een onvergetelijke nacht met hun aangedikte verhalen over hun belevenissen te paard te midden van de weide weides, akkers en enorme percelen grasland. Vertellers pur sang zeker naarmate de avond vorderde. Toch even meegeven dat de maté hier wel degelijk plaats maakte voor liters bier. Misschien toch nog zo geen gek land.
En zo zal Uruguay voor mij niet enkel meer het land zijn waarvan het nationale voetbalelftal de eerste editie uit de voetbalgeschiedenis van het wereldkampioenschap won.

Hasta luego,