Wawautas (3) - The final countdown -

Zondag om klokslag 7 uur gaat mijn kikkervormige wekker af. Op het programma voor die dag stond het aankopen van bouwmaterialen voor de verbouwing van het project. Terwijl de fata morgana van mijn laatste droom vervaagde waagde ik me er eerst nog aan een douche. Een gevaarlijke onderneming als je het mij vraagt, daar de vonken bij het overhalen van de warmwater hendel er steeds afspringen en de elektrische draad aan de douchekop ongeïsoleerd is!!! Mijn lichaam is nogal gevoelig voor spanningen van 220 volt, vooral als mijn voeten op natte stenen staan. Bij dit soort constructies gaat alles goed zolang het niet fout gaat.
Op het afgesproken tijdstip was iedereen aanwezig om naar de markt in El Alto (de stad boven La Paz), te vertrekken, hetgeen, naar Boliviaanse normen zeker een aparte vermelding in het Guiness-Book of Records verdiende. Het busje slingerde ons naar boven en ik nam me dusdanig voor om nooit meer generaliserend over een volk te denken, individuen blijven je toch verbazen. Troosteloos, grijs en stoffig zo ziet de stad er in eerste instantie uit. Kilometers diep kun je ze intrekken. Hoe dichter bij het stadcentrum - de stad met water, riolering en stroom, zeg maar - hoe beter en duurzamer de huisjes. Vier ijzeren pinnen die boven op het dak uitsteken, als het geen golfplatendak is, symboliseren de hoop op ooit -in betere tijden - een nieuwe verdieping. Desnoods voor de volgende generatie. Armoedig geklede mensen lopen er in ganzenpas en torsen en sjouwen grote zakken op hun rug, taxi´s en busjes toeteren dat het een lieve lust is, schurftige honden keffen, vuilnis bedekt de straten, jongeren sjotten op de vele pleintjes en wanen zich even het idool van hun voetbalshirt, verschompelingen in lompen en met nog maar enkele stompjes tanden lurken aan bierflesjes, lachende kinderen spelen in versleten, vuile kleren, een vriendelijke cholita in traditionele bontgekleurde klederdracht met een enorme uitstekende derrière verkoopt mango´s met haar slapende baby achter haar in een kartonnen doos. Kortom een boeiende breugeliaanse chaos. Het zijn wel deze beelden die El Alto tot El Alto maken en niet tot het zoveelste gehucht in global village. Niettemin blijft de armoede onthutsend. Massaal zijn de afgelopen tientallen jaren Indianen van de Altiplano (Andes hoogvlakte) uit hun afgelegen en verwaarloosde dorpen naar de stad getrokken, op zoek naar werk, naar een fatsoenlijk bestaan, naar onderwijs en een toekomst voor hun kinderen. Je kunt niet zeggen dat ze er echt op zijn vooruitgegaan. Maar velen hebben wel het gevoel dat ze er bijhoren, dat is het verschil met hun vorig bestaan.

Soit, de immense markt vertoonde het gebruikelijke beeld van een krioelende massa in een labyrint van steegjes die uitpuilden met de meest uiteenlopende koopwaar. Niets wordt hier zomaar weggegooid, alles wordt geduldig opgelapt en gerepareerd tot het finaal uit elkaar valt. En daarna worden de onderdelen nog voor een appel en een ei verkocht. Door deze rimboe van uitgestalde koopwaar (voor westerlingen eerder prullaria, prehistorische rommel en rotzooi) met smalle paden er tussendoor bereikten we al zigzaggend het gedeelte van met bouwmateriaal. Na een uren-durende zoektocht naar de meest voordelige prijs en na enig afdingen kochten we uiteindelijk 3 tweede- of derdehands deuren, tegels, cement, plinten, ramen, wc-potten,...voor het project. Het zeulen van het materiaal door de massa had wat van een legeroefening. Net op tijd lukte het ons alvorens de hemelsluizen zich opende en de plensbui de straten onbegaanbaar maakten.
Elke Boliviano (munteenheid) wordt weloverwogen uitgegeven. Eveneens proberen we , deels uit noodzaak, zo kosten besparend te werken. Grof grindzand wordt eigenhandig met een geïnprovisserde zeef op primitieve goudzoekersachtige wijze gezuiverd, kameraad-schoenpoetsers komen in een voor beide win-win-situatie een handje toesteken, gereedschap wordt van thuis meegebracht, ... Ook de vergeefse poging om een S-bocht in een 15 cm lang elekticiteit omhulsel buisje te krijgen doormiddel van hitte, een vuurtje, is het vermelden waard. Grappig, enigszins!!!
Soms, in een moment van zwakte, overloop ik in gedachte de berg werk, kosten en obstakels die ons nog te wachten staan en dan zinkt de moed me eventjes in de schoenen. Een kort moment echter want de vooropgestelde openingsdatum komt met rasse schreden dichterbij. Er is geen tijd om oeverloos te piekeren. Daarom hebben we 2008 ook in een hogere versnelling ingezet. De uitstekende cocktail van het Zuid-Amerikaanse "na-regen-komt-zonneschijn"-optimisme en onze meer "in-weer-en-wind"-mentaliteit levert een vastberadenheid op die je bij de Rode Duivels nooit meer ziet.
"Federico, we hebben smeerolie nodig voor de sloten"
"Ik ga er meteen achteraan" zei ik, alsof ik superman was en smeerolie en bedreiging vormde voor de inwoners van Metropolis.
"De goedkoopste kan je vinden in het winkeltje op de hoek, twee huizenblokken verderop"...weergalmde er nog door de gang terwijl ik de deur al dichtsloeg.

Volgende keer...niet te missen foto´s van de werkzaamheden!!!

Hasta la proxima.


Federico,



P.S. Ellen, gracias voor de hulp.