Wawautas (4) - Het gaat vooruit -

Dronken, ja dat was hij!!! Doch enig ander alternatief was niet meer voor handen. Daar het al laat op de avond was en de nacht naderde in grote schaduw golven. Noodgedwongen stak ik dusdanig mijn hoofd voorbij het raampje van zijn vrachtwagendeur en riep zo vriendelijk mogelijk "Hola!". Hij gaf blijk van geen enkele reactie. "Neemt u mij niet kwalijk" een beetje harder dit keer. De chauffeur, die eruit zag als een donkere Popeye met Jezus-sandalen, rochelde diep in zijn keel en spuwde een flinke fluim de onverharde straat op. Het rechtstreeks onderhandelen met de bestuurder is namelijk de meest economische manier om een camion zand te bestellen in Bolivia. Zelfverzekerd vroeg ik naar de prijs waarop de steeds wederkerende complete comedia del l'arte om tot een vergelijk te komen van start ging. Dat ging dan ongeveer zo in zijn werk. Bij het aanhoren van de buitensporige prijs volgde er een blik van uiterste verbazing. Vervolgens startte het spel van afdingen waarbij het doel alle middelen heiligt; zo begon hij, met een stem als die van Godfather Marlon Brando, een min of meer plausibel verhaal op te dissen over over zijn zwaar ziek zoontje en als tegenzet vertelde ik over de opstart van het sociaal project Wawautas. Ik vleide, hij smeekte met ontegenzeggelijk gevoel voor drama, ik pleitte met expresieve gebaren, hij trok de onaantrekkelijkste smoel dat ik ooit bij mens of dier gezien heb. Wanneer ik aanstalte maakte om weg te gaan deed hij nog snel een ultiem voorstel terwijl zijn borstelige wenkbrauwen omhoog rezen in een hoek van vijfenveertig graden. Ten lange leste werd er schoorvoetend een compromis gesloten om daarna met een gemaakte brede grijns elkaar de hand te schudden alsof we al jaren goede vrienden zijn. Als blanke met een krom soort spaans begin je steeds te onderhandelen in een zwakkere positie, al spelen mijn vuile, bepleisterde en beverfde kledij dan wel weer in mijn voordeel. Enkel het ontiegelijk vroeg uur van de levering lag me dwars. Zodoende was ik daags nadien al vroeg op de been. Dat donkere Popeye pas drie uur later arriveerde was niet echt nieuws, want zoiets vermoedde ik al. Inmiddels waren Sapano en Miko, twee hardwerkende schoenpoetsers kameraden die hartelijk lachen als Stalter en Waldorf uit de Muppet Show, al druk in de weer met het bepleisteren van plafonds en muren. Ook Sixto, de handige laatstejaar student elektriciteit en amigo van mijn vorige projet Helping Hands, was van wal gestoken tussen de warrige kabels die als lianen aan de plafonds hingen. Kort daarop komt Wilfredo, ook een vriend van Helping Hands en één brok tomeloze energie, de ruimte binnen. Wilfredo die werkt als vloerder, melde met een bezorgde blik dat er geen water meer uit de kraan stroomde en dit het geval was voor ongeveer de hele wijk. Zoiets, althans, destilleerde ik uit zijn gebrabbel. Ook mijn eigen poging bleef vruchteloos...niks, nul, noppes, nada , rien, zero druppels water kwamen uit de kraan. Ik vloekte een keer of wat en zuchtte, het soort zucht die bedoeld is om gehoord te worden. Onderwijl dacht ik dat het bronnetje enkele honderden meters verderop soelaas kon brengen. Het was echter geen kattenpis om steeds heuvelopwaarts met de volle bidons water te sleuren, zeulen en trekken. Madre dios! Tijdens het middag eten (dat we allen samen nuttigen in een typisch jongensachtige sfeer - maar daarover een andere keer meer) dreumde de radio de jongste schandalen uit en berichtte over de watersnoodtoestand in verschillende provincies. De frequente hevige regenbuien (El niña) teisteren al dagen Bolivia; tientallen slachtoffers, duizenden dieren (vooral pluimvee) overleefden het al evenmin en de materiele ravage (huizen, bruggen, wegen,...) is niet te overzien. Het ergste is dat de toestand nog zal verergeren met ziektes, havelozen en een mislukte oogst tot gevolg. Mijn beslommering over de afgesloten waterleiding en de opgelopen renovatie achterstand verdwenen als sneeuw voor de zon.
Halverwege die middag verscheen een hinkende en licht kreunende Juan Louis, bezieler en mede-oprichter van het project. Een bijzonder man met een no-nonsens stijl en een schalkse lach. Hij was aangereden door een wagen met verwondingen aan knie en schouder tot gevolg. Later zal nog moeten blijken hoe ernstig de letsels zijn. We praatten over waar we dagelijks over praten ; de vorderingen, overlopen van de kosten en het her en der aanpassen vande plannen. Later op de avond zaten Juan Louis en ik samen op de voortrap in het schijnsel van een straatlantaarn en in een filosofische bui besloten we dat Rome ook niet gebouwd was in één dag. Eensklap verscheen er een glimlach op onze gezichten.
Ofschoon ik niet de meest handige persoon uit de geschiedenis van de mensheid ben, ik heb hier mijn handen meer dan vol. En mañana doen we voort...

Liefs van een tevreden mens.