Wawautas (1) - De voorbereiding -

Daar stond ik dan in een lange rij die tot in de straat reikte. Eindelijk bereikte ik de deur. Binnen was een klein, donker vertrek waar je mekaars adem kon kauwen met een houten werktafel in het midden en een ingelijste foto van de president aan de muur. We maakten allemaal kleine pasjes, gezamenlijk naar voren schuivend. Tot het mijn beurt was en ik voor de tafel stond. "Gringo!?" zei de bureaucraat met een sfinxengezicht. Het werd uitgeroepen als een verklaring en bepaald als een vraag. Alvorens ook maar een blik op de documenten te werpen vervolgde hij op lichte preektoon dat ik een kopie van mijn pasport nodig had.
Daar stond ik dan weer in een lange rij die tot in de straat reikte met een kopie van mijn pasport in de hand. Ik maakte tijdens het lange wachten kennis met een reizigster, die luisterde naar de oeroude naam Maria. Haar broek was zo´n vormeloos pyjama-achtig geval tot aan de kuiten, sowieso al minder dan flatteus, en ook nog uitgevoerd in lichtpaars met daarop de witte silhouetten van lopende lama´s!!!. Even praatten we gemoedelijk over onze diarree-ervaringen totdat ze plots van onderwerp veranderde. "Wat jammer dat de televisie tot in de dorpen is doordrongen, zo verliezen ze hun cultuur, ze hebben geen idee hoe gelukkig ze zijn" Wat een sentimentele flauwekul van de bovenste plank. De Andes-dorpelingen zijn zich zeer bewust van het harde leven dat ze leiden. Ook zij zijn, net als wij, op zoek naar de gemakken des levens. Vele toeristen en zelfs hulpverleners komen met een romantisch idee in hun hoofd en willen onbedorven Indianen zien...de realiteit echter voldoet niet altijd aan hun verwachtingen. Die travellers willen dat alles blijft bij het oude. Terwijl ik het juist goed vind als mensen de voordelen van de moderne tijd in hun leven integreren. Haar vriend, ook al zo´n kumbajé-kumbaja type, natuurlijke met de obligatoire Che-T-shirt, stond erop te worden aangesproken met "Tricky", daarmee moet zijn karakter al voor de helft zijn geschetst. Erg stoer, zoals zovele reizigers, maar als ze drie dagen hun e-mails niet kunnen lezen krijgen ze ontwenningsverschijnselen.
Soit, ik maakte terug mijn opwachting om het kantoor te betreden als een agent me de doorgang op ostentatieve wijze blokkeerde. Hij verklaarde achteloos dat het lunchtijd was. Hij leek me niet geïnteresseerd in het winnen van een onderscheiding voor vriendelijkheid.
Daags nadien, voor lunchtijd, overhandigde ik aan een vrouwelijke functionaris een kopie van mijn pasport en de documenten nadat ik eerst in een lange rij die tot in de straat reikte had staan wachten. In een machteloos gebaar spreidde ze haar armen en verwees me naar de loketten die gevestigd waren op de tweede verdieping.
Hoewel er daar een hele baterij loketten waren, waren er slechts twee bemand door slecht gehumeurde types die niets liever willen dan je dag tot de meest memorabele ervaring van je leven te maken. De lucht was er loodzwaar van de moedeloosheid. Vriendelijk overhandigde ik de documenten. De nukkige ambtenaar beantwoordde deze met een prijs. Waarop ik zonder verpinken, mijn lippen nadrukkelijk bewegend alsof ik het tegen dovemansoren had, aanvoerde dat het vereiste formulier gratis was. Daarop grijnsde hij terug als een idioot met een imbeciliteitsgraad die de naaktslak ten tijde van het Pleistoceen al overwonnen had. Ik hield echter voet bij stuk. Daar ik niet heiliger ben dan de gemiddelde "Van Rompuy" begon ik luider te spreken zodoende iedereen in de ruimte de discussie kon volgen. Mijn tactiek had uiteindelijk het gewenste gunstige gevolg.
Het (gratis) formulier is één van de vele vereiste documenten die nodig zijn bij de oprichting van het project "Wawautus"; een vormings en preventie organisatie voor dorpelingen (kinderen overdag/ouders ´s avonds) die hun goederen (fruit, groenten) komen verkopen in de grootstad La Paz. De nadere toelichting van het project zal voor volgende keer zijn.

Con mucho cariño del parte del Federico, un abrazo.

PS 1 Toen ik het gebouw verliet kwam ik Tricky en zijn Maria nog tegen die op weg waren om hun pasport te kopieëren...dat is pas Boliviaanse cultuur dacht ik fijntjes en kon een glimlach op mijn gezicht niet onderdrukken.

PS 2 Met de voetbalploeg Alpra JR, samengesteld uit schoenpoetsers, gaat het ook uitstekend. We bekleden namelijk de voorlopige derde plaats in de rangschikking van het kampioenschap.