De blijde intrede in La Paz

Het venijn van mijn schitterende fietstocht door Zuid-Amerika zat hem in de staart...de (voorlopig?) laatste rit. Mijn gedachten dwaalden reeds een hele dag af, ze waren al even nomadisch en buiten zinnen als ikzelf en ik had ze niet meer onder controle. Zo zat ik midden in een prettige dagdroom over een overheerlijk bord kruidige scampi´s en een gloeiend hete douche waarbij je huid kookt en je spieren zacht zijn als pezige ballonnen toen onverwachts drie schurftige zwerfhonden in mijn kielzog toesloegen. Wat zeg ik,zwerfhonden, dat zou een misplaatst eufemisme zijn voor deze wolfachtige beesten met hun waterige ogen, kapotte oren en uitstekende ribben. Een mens komt wat tegen!
Onmiddellijk was ik echter op mijn qui-vive maar niettemin kroop een gevoel van spanning van mijn maag naar mijn keel. Ik was machteloos, kon slechts schreeuwen, vloeken en vooral doorvlammen. Doch voor de walgelijke reusachtige beesten waren mijn gespierde kuiten een feestmaal en dusdanig gaven ze niet af. Ik pufte en kreunde zodanig onder de staalharde hoogtezon dat mijn gezicht bij iedere pedaalslag roder werd. Zo wilde ik niet aan mijn einde komen. Krantenkoppen schoten door mijn hoofd; "Fietser op 14 km van einddoel verscheurd door wolfachtige honden" of "Injecties tegen rabies(hondsdolheid) baten fietser niet". Ik trapte met de laatste krachten en vooral met de moed der wanhoop harder en harder tot ik bijna vloog. Een mens weet soms niet waar hij het blijft halen. Verdampend onder de zon terwijl mijn tong tussen mijn spaken hing en ik gaandeweg de kracht uit mijn afgepeigerde benen voelde wegebben, vlogen enkele goed gemikte stenen rakelings langsmij heen richting mijn belagers - die hierop direct hun strijd staakten en met de staart tussen de benen afdropen. Ik haalde opgelucht adem.
Een tenger jongentje met afstaande oren en een onweerstaanbare glimlach waardoor zijn gezichtje één en al tanden was, was de uitvoerder. Toen mijn hart terug het juiste klop-ritme had gevonden bedankte ik mijn reddende engel met mijn resterend ratsoen. In een dialect waarvan ik geen jota begreep antwoordde hij iets terug. Ach, woorden waren overbodig onze blikken spraken voor zich.
Ik caramboleerde verder door het verkeer,overmoedig misschien roekeloos maar vooral euforisch dat ik mijn doel, La Paz, bereikte (sneller dan gepland) en mijn tocht zo´n succes was. De allerlaatste kilometers overviel mij een onbeschrijflijk gevoel van blijdschap en werden mijn ogen zowaar een beetje vochtig omdat ik lachte en misschien ook emotioneel werd of gewoon door het dolle heen was.
De mensen, de bewegingen, het lawaai, alles onophoudelijk onafzienbaar door elkaar, kortom; die heerlijke vertrouwde chaos van een wereld die ik af en toe begrijp, maar accepteer. En dan klonk er in de menigte het luide gejoel op van enkele kameraad-schoenpoetsers die me herkenden...een geweldig moment!!! Ofschoon m´n hele lijf zanikte naar een verkwikkende douche, mijn maag smeekte en pleitte naar een vettige maaltijd (onderweg 8kilo afgevallen) en de zenuwcellen van mijn benen klaagden naar een bed wou ik de aankomst zo zielsgraag rekken.

Wie denkt dat ik mijn doel bereikte heeft het mis, want nu begint de lange weg naar het realiseren van het project....
Hierover en veel meer,
volgende keer alweer.
Liefs Federico