Mijn virussen!

Van kindsbeen af was ik een reiziger met reisziekte, een hopeloosgeval, zelfs het obligate Touristil uit de apotheek bracht nauwelijks heil. Het reisvirus dat me nu treft is er ééntje van een andere orde. Het is een drang naar nieuwe streken, mensen, intense ervaringen en avonturen. In weerwil van wat mijn moeder wellicht mag beweren ben ik niet opzoek naar problemen. Zal ik er ooit resistent tegen worden? Ik vrees ervoor. Want iedere keer als ik met mijn ogen knipper zie ik de fantastische beelden weer, als in de rode nepcamera waarmee ik als kind speelde en waar je met behulp van een plastic knop een waaier aan plaatjes te voorschijn drukte.
Klik...zo zie ik het beeld van een knapperend kampvuur naast mijn tent in de wildernis wars van alle massatoerisme. Dit onder de peilloze koepel van een hemel vol triljoenen sterren die lijken te strijden met de vuurvliegjes om de felste schittering.
Klik...het beeld van het opbollende en golvende Uruguay, waar overal om me heen de velden zich uitstrekken als reusachtige gewatteerde picknickvelden bespikkeld met boerderijtjes. Klik een smaragdblauw meertje. Klik ...ik zie in een achterbuurtsteegje een man met een woeste snor over zijn bovenlip als een wilde rups die me aanklampte en van wie ik eerst dacht dat hij me wilde beroven. Maar het enige wat hij wilde, was me meelokken naar een nagelegen stripteasetent.
Klik...de uitgelaten Braziliaanse koffie-met-melkkinderen die telkens samenstromen als ik passeer. Ze roepen ongegeneerd 'Gringo' en sommige rennen naar me toe om me de hand te schudden. Hun tanden glinsterend in een brede glimlach. Dit onder toezichtend oog van hun moeders die met een primitief weefgetouw hun traditionele klederdracht weven. Klik...een Nescafé-schoonheid met lange sluiken zwart haar. Klik...als nomadische kluizenaar fietsend over de bergkammen van het Andesgebergte in Bolivia die kaal als schepen boven de bomenzee uitsteken. Elke dag was een eindeloze aaneenschakeling van fabelachtige ervaringen die mijn ogen bekoorden. De beelden gaan ook gepaard met geluiden (zoemende vraatzuchtige insecten, ruisende symfonieën van de tegenwind, de glorieuze koren van vogelzang), gevoelens (pudding of kracht in de benen, het grote niets in de bergen, vervoering, bewondering) en geuren (muffe kleren, baksteenrode aarde in het Missiegebied, ranzige geuren van WC´s waarvan ik dacht dat ik er inwendig zou van gaan rotten). Het waren echter nog het meest de tussenliggende gewone dorpjes, slaperige nederzettingen, grillige bergen, de allesoverheersende dorheid van de woestijn, de ongerepte jungle met z´n nonchalance van de welig tierende bandeloze flora, boerenland en het gouden aura van de dagelijks opkomende en dalende zon die het meest de moeite waren. En natuurlijk de gastvrijheid van de plaatselijke inwoners. Ondanks de goedbedoelde maar angstige adviezen van Belgen over Zuid-Amerikanen, van Argentijnen over Uruguyanen, van Uruguyanen over Brazilianen, van Brazilianen over Paraguyanen, van Paraguyanen over Bolivianen, enz enz bleken de mensen hartelijk en me gunstig gezind. Natuurlijk zijn er ook de frapperende beelden van extreme armoede en rijkdom. De kloof tussen de have-more´s and have-less´s blijft toenemen. Krotten als molshopen in een veld of droefgeestige voorsteden waar het percentage mannen dat aan alcohol verslingerd was de honderd procent leek te naderen. Daarnaast had je het andere uiterste van luxueuze concentratiekampen, waar de machtigen alleen maar andere machtigen ontmoeten en leven in de luchtbel van angst; ommuurde villa´s, onder stroom staande hekken, intercoms, veiligheidscamera´s, gewapende bewakers in plastice cabines, gepantserde wagens,...)
Een ander virus dat me is binnengedrongen, niet in het minst in mijn hart, heet...Bolivia. Wat doet dit land toch met mij? Als je mij vraagt om dit te verklaren, dan geloof ik niet dat ik dat kan want daarin verdrinkt de taal als in een onmetelijke zee. Het heeft min of meer iets te maken met dromen, intuïtie, liefde, fantasie, vriendschap, gevoel en emoties. Bolivia is geen-ver-van-mijn-bed-show meer.
Met het integraal project Wawautas gaan we ook een virus verspreiden onder de boeren en hun kinderen die hun goederen in de stad komen verkopen. Namelijk vorming, opleiding en hun vaardigheden optimaliseren zodanig ze zichzelf kunnen behelpen. Dit met respect voor hun waardevolle culturele achtergrond. Dat zij op hun beurt beetje bij beetje de opgedane kennis verder verspreiden in hun lokale dorpjes. Wawautas zal een alternatief vormen en zodanig zijn piep-miniscul-klein en bescheiden steentje bijdrage in de bijna onmogelijke taak van verandering. Want het staat als een paal boven water vast dat er een revolutie nodig is. Geen gewelddadige à la Che Guevara, geen dictatoralle à la Pinochet in Chili destijds, geen confronterende en extreme à la huidige president Evo Morales en geen wollig diplomatieke en dode lettersachtige luchtspiegelingen à la IMF en consoorten.
Hoe het ook zij mijn tijd zit er hier zo goed als op. Dit betekent niet het einde van deze blog noch van mijn betrokkenheid bij het project Wawautas. Het is trouwens mijn voornemen om jullie te blijven updaten over de vorderingen van het project. Inclusief met foto´s. Jawel! Er staan trouwens een nieuwe lading onder de rubriek foto´s en eens terug in België volgen er snel meer. Maar dit terzijde. Het is misschien te voorbarig maar ben misschien -om het zeer voorzichtig te zeggen - van plan om een soort groepje te starten in België om het project tijdens zijn eerste levensjaren verder te ondersteunen. Het zal voornamelijk draaien rond het organiseren van acties om fondsen, het informeren en zoeken naar financiële partners. Interesse...laat maar weten.


Ciao-ciao amigo´s en tot gauw!!!

Volgende keer meer gezever; o.a. over mijn afscheid en terugkomst in België