Wawautas (2) - Het project in ´t kort -

Soms lopen de zaken anders dan je verwacht. Een toer fietsen in Zuid-Amerika, mijn Boliviaanse vrienden terug ontmoeten in La Paz en her en der de handen uit de mouwen steken. Dat was zo min of meer het plan. Maar het mede oprichten van een preventie- en vormingsorganisatie is natuurlijk nog andere koek. Word ik volwassen?! Getuigt het van Homerische overmoed? Ik kan zo voor de vuist wel tientallen redenen bedenken om het niet te doen. Zo las ik in de maanden na mijn eerste ervaringen in Bolivia het één en het ander over armoede en ontwikkelingswerk. Mijn God, wat is er over dit onderwerp al veel geschreven; reportages, boeken, statistieken, internetpagina´s... Vervolgens zijn er zoveel redeneringen , kritieken (weinig zelfkritiek), mislukte projecten, overwegingen en bedenkingen dat het ´niets doen´ rechtvaardigt. Het zou me te ver leiden om hier nu verder op in te gaan, maar wat ik wil zeggen is dat verwarring en vertwijfeling toenam. De boutade dat ieder zijn waarheid heeft is daarentegen voor de arme écht futiel. Natuurlijk kan je alles relativeren en in verschillende perspectieven plaatsen en het is goed om dat te doen. Liever een botte waarheid dan een subtiele verdraaiing want met sprookjes en kleuterredeneringen komen we er ook niet.
Doch is passiviteit, cynisme en verzuring , volgens mijn bescheiden mening, niet het antwoord op de vele problemen die de Andes-bewoners treffen. Ook al zijn projecten maar de staart van de hond; onderhevig aan economische conjunctuur en politieke machtsverhoudingen, mijn eigen ervaringen leren me dat er wel degelijk alternatieven mogelijk zijn.


Korte samenvatting van het project ´Wawautas´, een integraal preventie en vormingsorganisatie.

Het project richt zich tot dorpelingen die kleine lapjes grond bewerken in de omstreken van de grootstad La Paz. Voor een periode van enkele dagen tot een viertalweken komen ze naar de stad om hun goederen te verkopen met in hun kielzog veelal enkele kleine kinderen.
Twee grote pijlers omvatten het project. Enerzijds(1) worden de kinderen overdag opgevangen en begeleid. Anderzijds(2) zullen de ouders ´s avonds worden geïnformeerd via vormingsateliers.
1/Meer dan een kinderopvang.
De kinderen van de marktvrouwen worden voortdurend blootgesteld aan de gevaren van de straat; verkeersongevallen, verloren lopen, straffen ouders, seksuele ongewenstheden, extreme weeromstandigheden (koude/hitte) , conflicten, drugs, moeten bedelen, geweld, .... Het project is echter meer dan het opvangen van de kinderen. Door een team van gekwalificeerde deskundigen (opvoeders, pedagogen, psychologen,...) wordt het kind begeleid zowel in groep als individueel en gestimuleerd om zijn eigen alsook aangeleerde capaciteiten verder te ontwikkelen. Er zal ook preventief ingegrepen worden indien er zich ontwikkelingsproblemen bij het kind voordoen (voorbeeld:ondervoeding, spraakproblemen, huishoudelijk geweld, ....) Samen met de ouders zal er een strategie opgesteld worden om deze moeilijkheden tijdig te overwinnen. Daarnaast zal er ook aandacht besteed worden aan drie evenwichtige maaltijden op basis van regionale producten.
2/Betrekken en informeren van de ouders
De tweede belangrijke pijler van het project richt zich tot de ouders. Deze zullen ´s avonds deelnemen aan vormingsateliers die door deskundigen gegeven zullen worden. Onderwerpen die die aanbod komen: gezondheid, belang van gezonde hygiëne, gezonde voedingsgewoonten, gezinsplanning, preventie tips over huishoudelijke ongevallen, opvoeding, ehbo, milieu, informatie over de bestaande beschermingswetten en bestaande instanties,...


Daar het een fluctuerende doelgroep is kan het project vele kinderen en volwassenen bereiken die afkomstig zijn uit verschillende dorpen. Na verloop van tijd zullen dezelfde personen terugkeren.
Het niet overheidsgebonden project Wawautas is het resultaat van een groep Boliviaanse psychologen , die rekeninghoudend met de culturele eigenheid, als objectief heeft om oplossingen te leveren aan de vele moeilijkheden waarmee de Andes-gezinnen te kampen hebben. Het uitgangspunt is dat doormede het investeren in vorming, zelfredzaamheid en preventie vele toekomstige problemen kunnen worden vermeden alsook het mee de basis vormt van een ´gezonde maatschappij´. De plannen van het project zijn echter niet nieuw(7 jaar) maar wegens gebrek aan financiële slagkracht bleven ze in de kast.
De stand van zaken van het project is, dat na de meerdere lokettenmarathons van de voorbije weken voor allerlei formaliteiten we momenteel de voorbereidingen aan het treffen zijn voor de eigenhandige renovatie van het pand dat we ter beschikking hebben. Over deze werkzaamheden bericht ik jullie volgende keer.

Nu rest er mij nog één moeilijke, vrijblijvende vraag?

Help jij mee?

Storten kan op rekeningnummer: 363-4205839-56

Gracias alsook nogmaals gracias aan al diegene die dit al deden.

Zeggen het voort...

Feliz navidad y prospero año nuevo a todos!!!!

Abrazo del parte de Federico.

Wawautas (1) - De voorbereiding -

Daar stond ik dan in een lange rij die tot in de straat reikte. Eindelijk bereikte ik de deur. Binnen was een klein, donker vertrek waar je mekaars adem kon kauwen met een houten werktafel in het midden en een ingelijste foto van de president aan de muur. We maakten allemaal kleine pasjes, gezamenlijk naar voren schuivend. Tot het mijn beurt was en ik voor de tafel stond. "Gringo!?" zei de bureaucraat met een sfinxengezicht. Het werd uitgeroepen als een verklaring en bepaald als een vraag. Alvorens ook maar een blik op de documenten te werpen vervolgde hij op lichte preektoon dat ik een kopie van mijn pasport nodig had.
Daar stond ik dan weer in een lange rij die tot in de straat reikte met een kopie van mijn pasport in de hand. Ik maakte tijdens het lange wachten kennis met een reizigster, die luisterde naar de oeroude naam Maria. Haar broek was zo´n vormeloos pyjama-achtig geval tot aan de kuiten, sowieso al minder dan flatteus, en ook nog uitgevoerd in lichtpaars met daarop de witte silhouetten van lopende lama´s!!!. Even praatten we gemoedelijk over onze diarree-ervaringen totdat ze plots van onderwerp veranderde. "Wat jammer dat de televisie tot in de dorpen is doordrongen, zo verliezen ze hun cultuur, ze hebben geen idee hoe gelukkig ze zijn" Wat een sentimentele flauwekul van de bovenste plank. De Andes-dorpelingen zijn zich zeer bewust van het harde leven dat ze leiden. Ook zij zijn, net als wij, op zoek naar de gemakken des levens. Vele toeristen en zelfs hulpverleners komen met een romantisch idee in hun hoofd en willen onbedorven Indianen zien...de realiteit echter voldoet niet altijd aan hun verwachtingen. Die travellers willen dat alles blijft bij het oude. Terwijl ik het juist goed vind als mensen de voordelen van de moderne tijd in hun leven integreren. Haar vriend, ook al zo´n kumbajé-kumbaja type, natuurlijke met de obligatoire Che-T-shirt, stond erop te worden aangesproken met "Tricky", daarmee moet zijn karakter al voor de helft zijn geschetst. Erg stoer, zoals zovele reizigers, maar als ze drie dagen hun e-mails niet kunnen lezen krijgen ze ontwenningsverschijnselen.
Soit, ik maakte terug mijn opwachting om het kantoor te betreden als een agent me de doorgang op ostentatieve wijze blokkeerde. Hij verklaarde achteloos dat het lunchtijd was. Hij leek me niet geïnteresseerd in het winnen van een onderscheiding voor vriendelijkheid.
Daags nadien, voor lunchtijd, overhandigde ik aan een vrouwelijke functionaris een kopie van mijn pasport en de documenten nadat ik eerst in een lange rij die tot in de straat reikte had staan wachten. In een machteloos gebaar spreidde ze haar armen en verwees me naar de loketten die gevestigd waren op de tweede verdieping.
Hoewel er daar een hele baterij loketten waren, waren er slechts twee bemand door slecht gehumeurde types die niets liever willen dan je dag tot de meest memorabele ervaring van je leven te maken. De lucht was er loodzwaar van de moedeloosheid. Vriendelijk overhandigde ik de documenten. De nukkige ambtenaar beantwoordde deze met een prijs. Waarop ik zonder verpinken, mijn lippen nadrukkelijk bewegend alsof ik het tegen dovemansoren had, aanvoerde dat het vereiste formulier gratis was. Daarop grijnsde hij terug als een idioot met een imbeciliteitsgraad die de naaktslak ten tijde van het Pleistoceen al overwonnen had. Ik hield echter voet bij stuk. Daar ik niet heiliger ben dan de gemiddelde "Van Rompuy" begon ik luider te spreken zodoende iedereen in de ruimte de discussie kon volgen. Mijn tactiek had uiteindelijk het gewenste gunstige gevolg.
Het (gratis) formulier is één van de vele vereiste documenten die nodig zijn bij de oprichting van het project "Wawautus"; een vormings en preventie organisatie voor dorpelingen (kinderen overdag/ouders ´s avonds) die hun goederen (fruit, groenten) komen verkopen in de grootstad La Paz. De nadere toelichting van het project zal voor volgende keer zijn.

Con mucho cariño del parte del Federico, un abrazo.

PS 1 Toen ik het gebouw verliet kwam ik Tricky en zijn Maria nog tegen die op weg waren om hun pasport te kopieëren...dat is pas Boliviaanse cultuur dacht ik fijntjes en kon een glimlach op mijn gezicht niet onderdrukken.

PS 2 Met de voetbalploeg Alpra JR, samengesteld uit schoenpoetsers, gaat het ook uitstekend. We bekleden namelijk de voorlopige derde plaats in de rangschikking van het kampioenschap.